Śpiączka
to stan głębokiej i długotrwałej utraty przytomności, w czasie którego chorego nie można obudzić żadnym bodźcem dźwiękowym czy czuciowym.
Śpiączkę najczęściej diagnozuje się u osób:
- z uszkodzeniem śródmózgowia i mostu
- z uszkodzeniem przyśrodkowego podwzgórza
Śpiączki nie należy mylić z zespołem zamknięcia czy ze stanem wegetatywnym, który jest jednym z powikłań śpiączki. W stanie wegetatywnym pacjent również nie ma zachowanej świadomości, ale reakcje odruchowe są zachowane.
Przyczyny śpiączki
Przyczyną śpiączki i przedłużającego się braku świadomości może być
- urazowe uszkodzenie mózgu
- uszkodzenie o podłożu nieurazowym (najczęściej związane z niedokrwieniem/niedotlenieniem mózgu)
Niedokrwienie/niedotlenienie zazwyczaj wywołuje rozległe obustronne uszkodzenia kory mózgowej, hipokampa, ciała migdałowatego i wzgórza. Natomiast przedłużająca się śpiączka i stan wegetatywny spowodowane TBI wiążą się z rozlanym uszkodzeniem aksonalnym, mogącym obejmować istotę białą pnia mózgu, struktury podkorowe półkul mózgowych oraz ciało modzelowate.
W kontekście diagnozy, a w efekcie dalszego postępowania terapeutycznego, podział ze względu na przyczynę wydaje się istotny. Różna etiologia skutkuje znacząco innym przebiegiem zaburzeń, co przekłada się na różnice w kryteriach diagnostycznych i prognozach – w zależności od rodzaju zaburzeń, miejsca ich wystąpienia i czasu, jaki minął od rozpoznania